Hey girls gisteren schreef ik over in overvloed leven met Tante Betsy; Living in abundance with Tante Betsy.
Nu denken er vast ook wel dames dat het voor mij makkelijk is om te schrijven en te denken in overvloed met een kast vol met Tante Betsy jurkjes en met laarzen, panty's enzo in overvloed.
Maar ik wil jullie laten zien waar ik vandaan kom...nou ja jullie weten vast bijna allemaal wel dat ik Limburgse ben en dat ik van Maastricht kom.
Maar ik ga jullie wat meer delen over mijn leven en ik doe dit niet om medelijden op te wekken, maar om te laten zien dat je moeilijkheden kunt overwinnen en dat je er sterker uit kunt komen. En om te laten zien dat het gras niet groener is, maar dat ik het gras water geef ;).
Ik begin bij het begin, dat levert meteen leuke foto's op ;). En de rest van het verhaal leuk ik ook op met foto's :).
Ik ben dus geboren in Maastricht in de wijk Wijck, vlakbij het station. Mijn vader werkte voor de NS als machinist en mijn moeder was thuis en zorgde voor ons en deed leuke dingen met ons. Ik heb geen makkelijke zorgeloze jeugd gehad, maar toch heb ik van kleins af aan genoten van de kleine mooie dingen in het leven.
Toen ik nog klein was (ja ik weet het ik ben nog steeds niet groot ;)) was er nog genoeg geld voor kleding.
Maar nadat mijn ouders het herenhuis kochten in 1977, waar wij al langer op de tweede verdieping woonden (we hadden ook de beschikking over de zolder (10x10)).
Toen was er weiniger geld voor kleding, net in die tienerjaren (ik ben van 1967) als kleding belangrijk voor je wordt. Maar er was wel altijd goed eten op tafel en we maakten reizen naar het buitenland met de trein, dus leefden toch in overvloed.
In die tijd kregen we alleen kleding en schoenen uit de uitverkoop als het kindergeld er was.
Maar ik heb al vanaf kinds af aan zelf spullen verkocht op de hoek van de straat bij ons in de buurt samen met een vriendinnetje.
Toen de antiek- en vlooienmarkt startte in de Stationsstraat in Wijck in de tachtiger jaren, stond ik er wekelijks met vriendinnen van de Mavo spullen te verkopen.
En van die opbrengst kocht ik weer nieuwe spullen om te verkopen en kocht ik tweedehands kleding en tweedehands schoenen om zo toch wat leuks te dragen.
Ik had geen zaterdagbaantje, maar zat heerlijk kletsend met vriendinnen een zaterdag op de rommelmarkt te verkopen en mijn eigen geld te verdienen. En later hielp ik mijn moeder die er jaren met een verkoopstand heeft gestaan.
Daarna heb ik in 1986 mijn eerste man leren kennen en had ik in 1987 mijn eerste baantje na het afronden van mijn Meao commerciële economie diploma.
Ja het handelen en reclame maken zit in mijn systeem. Wel nooit gewerkt in de commerciële business, maar tot 1993 het jaar waarin mijn dochter is geboren, afwisselende administratieve banen gehad.
We hadden samen een vrij goed loon en in de tijd kon ik dan ook leuke kleding kopen, alhoewel ik destijds eigenlijk niet echt leuke kleding droeg.
Ik heb me in het begin aan mijn man aangepast en was daarna op zoek naar mijn eigen identiteit. Eind 1996/begin 1997 zijn we gescheiden, een liefdevol huwelijk maar wel met de nodige problemen. Ik koos voor mezelf en mijn dochter en heb geen moment spijt gehad van die keuze. Eigenlijk was het een vlucht van huis geweest.
Als alleenstaande moeder (8-9 jaar) heb ik me altijd heel rijk gevoeld, het laatste jaar van ons huwelijk leefden we samen van een uitkering. En nu had ik met 100 gulden minder een uitkering voor mezelf en mijn dochter, maar er hoefde geen geld uit gegeven te worden aan drank, sigaretten en sport.
Ik voelde me enorm rijk en ben altijd enorm dankbaar geweest voor mijn uitkering en alle extra's die er waren.
Het leven was goed en ik genoot volop samen met andere alleenstaande moeders én vriendinnen van het uitgaansleven in onze vrije weekenden die we op elkaar afgestemd hadden.
Voor mij een geweldige tijd met veel mogelijkheden. Ik heb destijds wel flink aan mezelf gewerkt om de problemen uit mijn jeugd en huwelijk te verwerken en het diepere doel ervan te zien.
Ik deed vrijwilligerswerk om zo toch wat terug te doen voor mijn uitkering en heb dat jarenlang met veel liefde en plezier gedaan, eerst bij Vrouwen in de Bijstand en later als gastvrouw in een ontmoetingscentrum voor eenzame mensen.
Ik kijk daar met veel plezier en dankbaarheid naar terug.
Natuurlijk kwamen er ook mannen voor in mijn leven als alleenstaande moeder, maar niet echt langdurige relaties.
Dankzij een bijdrage van mijn moeder die in 1999 is gescheiden van mijn vader (het herenhuis werd verkocht) kon ik ook samen met dochterlief op vakantie gaan.
Maar ook dankzij een vakantiebeurs die ik in 2000 gekregen heb, ging ik destijds samen met mijn vriend naar Miami en Jamaica op vakantie (hij was Jamaicaan).
Hij is na die vakantie terug naar Miami verhuisd (woonde in de buurt van Maastricht toen ik hem leerde kennen).
En ik ben daar door de jaren heen meerdere keren op bezoek geweest, waarvan ook twee keer met mijn dochter. Ook heel dankbaar voor om daar heerlijk van Miami Beach genoten te hebben.
Uiteindelijk heb ik afstand genomen van die knipperlicht relatie en heb ik een aantal jaar later mijn man leren kennen via Relatieplanet.
Het voelde gewoon goed vanaf het eerste moment (ik had daarvoor wel wat afspraakjes gehad met andere mannen, maar die klik was er nooit) en we zijn sindsdien ook samen.
We zijn gaan samenwonen en daarmee bewust gekozen voor weiniger geld, mijn bijstand uitkering kwam ten einde.
Oh ja ik kreeg trouwens 6 weken nadat ik manlief heb leren kennen mijn beroerte, maar daar heb ik al eens over geschreven.
Manlief heeft drie kinderen uit een ander huwelijk (was al 6 jaar gescheiden) en niet lang nadat we getrouwd zijn ging het los, zijn ex rook geld...dat er niet was.
En we hebben 4 jaar lang dikke vette stress gehad door de rechtzaken en alles wat erbij kwam kijken.
Ik was in die tijd net op aan het krabbelen van mijn beroerte toen het los ging. Ook was dat net een moment dat er problemen waren in ons huwelijk, maar alle energie moest gestoken worden in die rechtzaak en daarna volgden er nog twee ivm de kinderalimentatie en alles draaide om het feit of ik wel of niet in mijn eigen levensonderhoud kon voorzien. We hebben toen echt jarenlang in de overlevingsmodus geleefd en ieder dubbeltje moeten omdraaien (we hebben daardoor jaren onder bijstandsniveau geleefd), maar toch heeft dat onze relatie sterker gemaakt.
Ik heb altijd goed met weinig geld kunnen omgaan, vanuit mijn jeugd geleerd en natuurlijk ook als alleenstaande moeder geleerd.
Maar we hebben een huis vol spullen en kleding aan ons lijf. Wij drinken en roken allebei niet.
Ik kocht tweedehandskleding (meer als €4,50 gaf ik destijds niet uit aan een tweedehands jurkje) en we kregen ook wel eens kleding. En we hadden elkaar, samen lekker op de bank van een film op tv genieten... Er zijn zoveel leuke dingen die je kunt doen van weinig geld. En onze vakanties met de mini waren low budget :).
Dochterlief had haar kindergeld, waarvoor ik altijd een aparte rekening heb gehad en die altijd volledig voor haar bestemd is geweest (ik wilde niet dat zij moest meemaken wat ik als tiener had). Maar ook zij als tiener heeft dan wel ook álles moeten betalen van die kindergeld rekening. En ze is ook gaan werken toen ze oud genoeg was, mega trots ben ik op mijn dochter.
En mega trots ben ik op ons als gezin, we hebben het samen gered.
We hebben ons er niet onder laten krijgen door die (h)ex.
We zijn er alleen maar samen sterker van geworden en zijn sinds twee jaar van de kinderalimentatie af, oh nee een jaar ;).
Maar door al die ellende en stress ben ik uiteindelijk toch terecht gekomen waar ik nu alweer vier jaar werk (vandaag heb ik mijn gesprek over terugkeer naar mijn werkplek, na mijn burn-out...ik ben nog steeds niet de oude dat heeft nog tijd nodig, ik ga volgende week weer starten met 2x2 uurtjes) op een sociale werkplaats waar ik creatief mag zijn en mezelf kan ontplooien.
Dik twee jaar geleden volgde ik mijn passie, een ingeving terwijl ik blogde op mijn creatief blog (was voor mij creatieve therapie).
Ik startte dit happy Tante Betsy blog en ben aan een leven begonnen met meer overvloed.
En dat zit natuurlijk niet alleen in materiële dingen, maar ook in al die lieverds om me heen. Ja jullie!
Dankzij zoveel lieverds die me volgen kan ik natuurlijk ook sponsors regelen en op mijn beurt vind ik het weer leuk om wat aan jullie terug te geven door middel van winacties. Morgen ga ik weer een paar dames blij maken, verrassing!!
Volgende week schrijf ik weer een blogpost over overvloed creëren, maar ik vond het belangrijk om ook het verhaal achter de schermen te delen. Wellicht wel wat heavy maar ik wil daarmee laten zien dat je ook situaties kunt ombuigen in je leven.
Ik heb altijd als miss Positive in het leven gestaan en de diepere betekenis gezocht van de dingen die me of ons overkwamen. Je wordt daar een rijker mens van en bezig zijn met diepgang verrijkt me.
Lots of love from Susan
Ps ik heb echt even enorm getwijfeld of ik dit wel zou delen. Het is niet bepaald een heppie de peppie verhaal en dan laat ik natuurlijk ook nog eens de echte zware dingen weg. Maar ik heb besloten om het toch te delen. Hoop dat je er wat mee kunt. Dikke knuffels!
